رابرت دنیرو! اصل باشیم! +[ویدیو]

اگر شما را به عنوان یک بدل نیاز داشته باشند، خوب اشکالی ندارد؛ این یک برای شماست و می‌توانید از آن استفاده کنید.
ولی اگر ارزش خود را در این بدانید که شبیه شخص دیگری هستید، یک غفلت بزرگ محسوب می شود و بدان معناست که من تشخیص نداده‌ام چه کسی هستم و برای چه به این دنیا آمده‌ام!

و این تله‌ای است که اکثر ما به روش‌های مختلف داریم به دام آن می افتیم:
سعی می کنیم مثل فلان شخص لباس بپوشیم یا حرف بزنیم و…
اگر این کار آگاهانه باشد، هیچ اشکالی ندارد. برای مثال هنرِ کپی کردن از آدم های موفق، خیلی هم روش خوبی است و نوعی الگوبرداری است. اما اگر من اصل خودم را کنار بگذارم و بخواهم بدل شخص دیگری شوم، مطمئنا خیلی ضرر می‌کنم.

ما شبیه خودمان هستیم!

به‌خاطر دارم که در دبیرستان البرز، نزدیک‌های عید که می‌شد، نوروز را جشن می‌گرفتیم و چقدر این کار زیبا بود. مثلا کلاس‌ها را تزیین می‌کردیم و…
این رسم و بزرگداشت در دبیرستان البرز مورد احترام بود و همه ی ما یاد گرفته بودیم که سرزمین و آیین‌مان را دوست داشته‌باشیم.
یکی از کارهایی که در این ایام انجام می‌دادیم این بود که: اَدای معلمین را درمی‌آوردیم.
یادم هست که من یکی از آن بچه‌های شیطانی بودم که اَدای اکثر معلمان را در می‌آوردم! (صدا و رفتارشان را تقلید می‌کردم).
معلم فیزیولوژی ما مرد بسیار محترمی بود. یکی از همکلاسی‌ها از او پرسید:آقا اشکالی ندارد که معظمی بیاید اَدای شما را در بیاورد؟

یادم هست که او با همان صدای پرطنینش پرسید: ادای من را دربیاورد؟
بچه ها گفتند: بله.
گفت: خب اَدای من را دربیاورد در بهترین وضع می شود خودم! خودم هم که هستم!
در آن زمان با چنین استدلالی درس بزرگی به ما داد:
من اگر بخواهم اَدای کسی را دربیاورم (فارغ از کمدی و خنده) برای آن‌که بخواهم اعتباری برای خودم کسب کنم، در واقع اصل خودم را فروخته‌ام و این اشتباه است.

پیشنهاد ویژه: سمینار ایکس پنج‌شنبه ۳۰ آبان را از دست ندهید، تکرار برای هفنمین‌بار