کنکور راه نجات یا تخریب اعتماد به نفس نسل آینده ایران؟!

واقعاً سیستم آموزش‌وپرورش رایج به‌ویژه در سرزمین ما ناکارآمد است. بسیارند افراد تحصیل‌کرده‌ای که دنبال شغل هستند؛ این همه مدرک داریم، همه مستأصل هستند. با ساده‌­ترین مشکلی می­‌هراسند و مسائل را نمی‌توانند حل کنند و مننتظرند یکی به آن­‌ها کمک کند، به آن‌ها پول بدهد و راه را برایشان باز کند. من نمی‌دانم این تحصیلات چه بلایی سر جوان­‌های ما آورده است.
دانستن، آگاه شدن و آموختن وظیفه است.

به قول حضرت رسول:
چنین گفت پیغمر راستگوی                زگهواره تا گور دانش بجوی

این را هرگز، هرگز فراموش نکنید:
نفرمودند ز گهواره تا گور مدرک بجوی.

ما مدرک‌زده شده­‌ایم و فکر می­‌کنیم اگر من کارشناس و کاردان شوم، لیسانس، فوق‌لیسانس و دکترا داشته باشم، آدم هستم و گرنه نیستم! این‌طور نیست، این­‌ها همه توهم است.

هر شخصی که جایی از کار را گرفته، عاشق آن کار بوده است.
دانشگاه را فقط یک گروه باید بروند: آن­‌ها که عاشق دانستن و تحصیل هستند.
تضمینی نیست شما دانشگاه بروید، وضع مالی­تان بهتر می­‌شود؛ چنین چیزی نیست.
چه کسی گفته است شما دانشگاه بروید، دکترا بگیرید، وضع مالیتان بهتر می‌شود؟!
اگر برای پول و شهرت به دانشگاه می­‌روید، اشتباه است.

اگر می­‌خواهی مشهور شوی، دنبال آن کار برو.
اگر می‌خواهی پول‌دار شوی، در بازار شاگردی کن و کسب‌وکار را یاد بگیر و ایده‌پردازی کن.
اگر می خواهی به مدارج بالا برسی، ارزش بیافرین و کاری کن تا مشکلی از مردم را حل کنی.

این که  من لیسانس و فوق‌لیسانس و دکترا بگیرم و پدر مادر من بنشینند و بگویند من سه تا بچه فوق‌لیسانس دارم هرسه آن‌ها بیکار هستند، چه فایده­‌ای دارد؟!
خوب پدر من، مادر من چه چیزی به آن­‌ها یاد داده‌­اید، چون آرزوی خودت این است که بچه­‌ات فوق‌لیسانس بگیرد، فرزندت را به این راه فرستاده­‌ای، چون خودت نتوانسته‌­ای!

من به شما قول می­‌دهم تمام علومی که در دانشگاه تدریس می­‌شود مربوط به حداقل 5 سال تا 30 سال گذشته است. چون دانشگاه نمی‌تواند علم امروز را به شما آموزش بدهد، زیرا اصلاً سیستم این اجازه را نمی­‌دهد. چون وقتی چیزی کشف می‌شود، بایستی کتاب و متن شود و صد فاکتور را رد کند تا در دانشگاه تدریس شود!

ما پزشک عاشق، وکیل عاشق، مهندس عاشق می­‌خواهیم. تمام تحولات بزرگ را آن­‌هایی که دانشگاه رفتند و مدرک دارند، ایجاد نکرده‌اند، بلکه کسانی که عاشق بوده و عاشق هستند، ایجاد کرده‌اند.

تمام آدم­‌های موفق چند ویژگی دارند:
هدفمند هستند، جرأت اقدام دارند، پیگیرند و از  روابط عمومی بسیار قوی برخوردارند و هیچ­‌یک از این موارد نیاز به مدرک دانشگاهی ندارد.

آیا تمام کسانی که مدرک دارند خوشبخت و ثروتمند و مشهورند؟ خیر.
آیا تمام کسانی که مشهورند، خوشبخت و ثروتمند هستند؟خیر.
آیا تمام کسانی که ثروتمند هستند، همه خوشبخت و مشهور هستند؟ خیر.
هیچ­‍کدام از این عوامل موجب خوشبختی نیست.

عامل خوشبختی به این بر می­‌گردد که:
چه نگرشی نسبت به خود دارم؟
آیا می­‌توانم خودم را بپذیرم، دوست داشته باشم و به خودم احترام بگذارم؟
و حالا اگر می­‌توانم در حد ظرفیت خودم تلاش کنم.

معلم­‌های ما بایستی خود و افکارشان را تغییر دهند. آن­ها انسان­‌های ارزشمند و قابل احترامی هستند ولی اکثر آن­‌ها نه همه آن­‌ها (حداقل در محیطی که من در آن زندگی می­‌کنم)، تهدید و تحقیر می­‌کنند و خیلی از مرحله تربیتی دور هستند، چون خودشان خوشبخت نیستند.

ما باید کاری کنیم که معلمین ما خوشبخت و عاشق کارشان باشند، دغدغه مالی نداشته باشند و این‌قدر از نظر مالی تأمین باشند که زندگی­شان بچرخد و عاشقانه به بچه­‌ها را تدریس کنند، عاشقانه!
ما این را لازم داریم.

خانم­‌ها و آقایان!
علم پویاست و هر دو روز آن مثل هم نیست.
هیچ شخصی، تنها با مدرک به جایی نمی­‌رسد.
آن پزشکی که خدمتگزار است و همه او را دوست دارند و به او رجوع می­‌کنند، عاشق است و کارش را بلد است.
خیلی پزشکان هستند که پزشکی را دوست ندارند زیرا به اصرار پدر و مادرشان این رشته را انتخاب کرده‌­اند و به کارهای ساختمانی پرداخته و یا ساز می­‌زنند و یا کاری دیگر انجام می‌دهند.

اجازه بدهیم فرزندان ما با روند طبیعی خود رشد کنند و به بهترین خود برسند. هر یک از ما منحصر به فرد هستیم و برای هدفی خلق شده‌­ایم و اگر آن هدف را نادیده بگیریم، دنیا لنگ شده و حلقه زنجیر پاره می­‌شود. این همه ناخوشبختی به همین دلیل است.

سیستم آموزش و پرورش در جهان تغییر کرده است و همچنان به سرعت در حال تغییر است.
فرزندان خود را تحت هر شرایطی دوست داشته باشیم؛ چه نمره بیاورند و چه نیاورند، چه قبول بشوند و چه نشوند. از همین الآن به آن­‌ها بگوییم:
پسرم / دخترم نگران نمره و نتیجه نباش؛ من عاشق تو هستم و تو را دوست دارم…
بگذارید تا اعلام نتایج نفس آرام بکشند و شب­‌ها کابوس نبینند.
قبول شد خدا را شکر و اگر نشد اشکالی ندارد؛ اگر دوست داشت دوباره در کنکور شرکت کند و اگر دوست نداشت دنبال کار دیگری برود.

دوستدارتان
محمود معظمی

لطفا دیدگاه‌ها و پیام خود را پایین متن بنویسید.