۲ عاملی که مانع موفقیت شما می‌شود!
انسان‌های زیادی را می‌بینم که به نظر میرسد آزادند، ولی آزاد نیستند! زندانی هستند!
آدم‌هایی را می‌بینم که خیلی با استعداد هستند، ولی خیلی کم از استعدادشان استفاده می‌کنند یا اصلاً استفاده نمی‌کنند!
اکثر انسان‌هایی که من در اطرافم می‌بینم، نمی‌توانند موانع رشد و پیشرفت‌شان را ببینند!
ما اگر موانع را ببینیم و بتوانیم آن‌ها را از میان برداریم:
آن‌وقت مزه، طعم و احساس آزادی را خواهیم چشید.
آن‌وقت است که متوجه می‌شویم توانایی بشر در چه حد است؟
و متوجه خواهیم شد که:
چه جاهایی می‌ترسیدیم، برویم؟
چه جاهایی می‌ترسیدیم ابراز وجود کنیم؟
چه فرصت‌هایی را از دست داده‌ایم؟!
این موانع ممکن است انواع و اقسام مختلفی داشته باشند؛ اما تجربه‌ی من نشان می‌دهد که دو مانع بسیار سنگین و بازدارنده است:
۱- خجولی
۲- ترس از انتقاد و اینکه نظر دیگران درباره‌ی من چیست؟
به خاطر این ترس‌ها و خجولی‌ها ما به خیلی جاها نمی‌رویم و از خیلی فرصت‌ها استفاده نمی‌کنیم!
چند بار شده از شما سؤالی پرسیدند و نظرتان را خواستند و شما چیزی نگفتید؛ و یا گفتید نظری ندارم؟!
چند بار از شما درخواستی داشتند و گفتید چشم، حتماً با کمال میل! بعد بیرون آمدید گفتید لعنت بر من! چرا می‌گویم چشم؟! من اصلاً دوست ندارم این کار را انجام دهم. اصلا وقت آن را ندارم، علاقه‌ای ندارم.
شما چند بار از روی خجولی پول‌های خود را بیهوده خرج کرده‌اید؟ فقط به این‌خاطر که نتوانستید «نه» بگویید (نه این که تنها از شما قرض خواسته باشند! برای مثال: چیزی خریدهاید که لازم نداشتید، نتوانستید بگویید نه. چیزی را به شما گران فروخته‌اند، نتوانستید بگویید گران است، خجالت کشیدید؛ در بسیاری از موارد بقیه پول خود را نگرفتید).
مواقعی هست که حق با شما بوده است اما نتوانسته‌اید از حق خود دفاع کنید. شما را بازخواست کردند، توضیح خواستند (موردی را نتوانستید بگویید و محکوم شدید! چه اخلاقی، چه روانی و چه قانونی. در حالی که حرف برای گفتن داشتید)
گوی‌ها و زنجیرهایی که مانع آزادی شما شده‌اند را پیدا کنید…
چقدر ضرر خجولی را میدهید، چقدر؟
جالب است که به‌جای اینکه این محدودیت‌ها و موانع را ببینیم به آن‌ها روبان و کاغذ رنگی می‌بندیم و آن‌ها را به عنوان بخشی از زندگی خود پذیرفته‌ایم! می‌گوییم:
بچه خوبی است، آدم حرف شنویی است، مطیع است، کارمند بی سر و صدایی‌ست، کار خودش را می‌کند، به کسی کار ندارد، اصلاً صدا از دیوار دربیاید از او در نمی‌آید!
همه این موارد عیب است!
درست است سکوت خوب است ولی در جای خودش.
چرا فکر می‌کنیم خجولی چیز خوبی است؟ اصلاً خوب نیست!
می‌دانید چقدر توانایی دارید؟
می‌دانید چقدر فرصت در کنارتان هست؟
می‌دانید چه ایده‌هایی سال‌ها پیش داشتید و آن ایده‌ها به صورت محصول در بازار دیده می‌شود و پیش خودتان می‌گویید، کاش من این را درست کرده بودم، چرا اصلاً نگفتم؟! چرا نظرم را ارائه نکردم؟! اگر این را میگفتم ارتقاء پیدا میکردم و شغل بهتری داشتم!
چقدر شما همسر (دختر یا پسر) مورد علاقه‌تان را دیدید، خجالت کشیدید به او بگویید! ترسیدید «نه» بشنوید و مسخره‌تان کنند، گفتید ما را چه به این کارها؟!
متأسفانه خجولی در سرزمین ما آن‌قدر رایج و وسیع است و آن‌قدر به آن لقب‌های مثبت داده‌اند که ما یا متوجه آن نیستیم و یا به عنوان بخشی از زندگی آن را پذیرفتیم و با محدودیت‌هایمان زندگی می‌کنیم! البته فقط «فکر» می‌کنیم که زندگی می‌کنیم!
زندگی جان کندن نیست!
زندگی تقلا کردن نیست!
زندگی رشد، آزادی و رفاه است.
به شما پیشنهاد میکنم یک قلم و کاغذ بردارید و لیستی تهیه کنید:
در چه مواردی خجالت کشیدید؟
چه فرصت‌هایی بوده که نرفتید و خودتان، خودتان را سانسور کرده‌اید برای اینکه می‌ترسید که به آن میهمانی یا به آن شرکت یا…) بروید چون ممکن است موفق نشوید، خجالت کشیدید.
به قول فرمایش حضرت مولانا:
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید
ما پادشاهان و امرایی هستیم که در زندان زندگی می‌کنیم!
زندان‌هایی که میله‌ها و گوی‌های سنگین فلزی آن نامرئی است و ما آن‌ها را به عنوان عادت، فرهنگ و ادب پذیرفته‌ایم.
دوستدارتان
محمود معظمی
شخصیت‌آهنین چیست؟
مطالب زیر را حتما مطالعه کنید
8 دیدگاه
به گفتگوی ما بپیوندید و دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.
استادعزیز: مقدارزیادیش خجالت نیست ترسی است که درجامعه وجود داره. ترس از اعتراض
با سلام از استاد محمود معظمی خیلی متشکرم.
سلام آموزش هایتان خیلی خوبه استاد عزیز من دوست دارم کلیه کلاس هایتان را تهیه کنم میتونید راهنمایی کنیدبنده را واینکه شما برای کار تجاری مشاوره هم میدهید یا گروه مشاوره هم دارید
عالی بود
سلام عرض ارادت جناب دکتر معظمی عزیز
چند سال پیش افتخار شاگردی شما و شرکت در سمینارهای ارزشمندتون در اصفهان رو داشتم ولی متاسفانه شماره دفترتون رو گم کردم و ارتباطم کاملا با مجموعه تون قطع شد لطفا جهت ارتباط و اطلاع از سمینارهاتون لطفا راهنمایی بفرمایید
متشکرم که مطالب و آموزشهای خودتان را به دیگران انتقال میدهین استاد معظمی ارزشمند
درود بر آقای معظمی
من از نجات یافتگان شما هستم
البته هنوز موقعیت برام پیش نیومده که تو کارگاه شما شرکت کنم ولی به محض امکان این کار رو میکنم
شما دقیقا داری مشکلات قبلی من رو میگی انگار قبلا من رو میشناختی
چقد قبلا نمیتونستم نه بگم و بعدش از خودم ناراحت میشدم ولی برای اینکه خودم رو قانع کنم میگفتم آدم خوب کسیه که هیچ وقت نه نگه و به قول شاعر های ما به درد دیگران بخوره
مثلا ممکن بود خودم میخواستم با ماشینم جایی برم ولی وقتی بهم میگفتن ماشینتو به ما قرض میدی ؟ میگفتم آره من جایی نمیخوام برم و بعدش میگفتم طرف چه آدم پر رویی هست کاشکی من باهاش دوست نبودم !
یادم میاد بچه که بودیم وقتی همه خانواده لباس میپوشیدیم که بریم بیرون یهو یکی زنگ میزد که خونه هستین ما بیایم خونتون ؟ بابام میگفت بگو آره تشریف بیارین و به ما میگفت دیگه لباس بیرونیتونو در بیارین و همه ناراحت میشدن بعد خود بابام و بقیه با اون کسی که تلفن رو جواب داده دعوا میکردن و حتی اگه بیرون هم بودیم بابام میگفت باید برگردیم خونه، زشته
و از مردم هم توقع داشتیم همین کار رو بکنن. یه روز میخواستیم بریم خونه یکی از فامیلا زنگشون زدیم که خونه هستین ما بیایم ؟ گفتن ما داریم میریم بیرون. ما گفتیم عجب آدمایی هستن رعایت ادب سرشون نمیشه
بابام میگف وقتی یکی میخواد بیاد خونت یعنی داره بهت احترام میذاره میخواد خوشحالت کنه.
راستش رو بخوای الآن فکر میکنم این فرهنگ که دیگران رو بر خودمون ترجیح میدیم ملی هست و از گذشتگان بهمون به ارث رسیده حافظ و سعدی تو کلمون کردن بعضی اوقات میگم اینا کجا بودن که ما گیر اینا افتادیم
بابام میگه چی میگی بچه ؟ فرهنگ غنی ما رو همین اینا ساختن …
با سلام
البته فرمایش پدر شما و همچنین سعدی و حافظ درسته. مسئله اینه ما شورشو در آوردیم و تعادل نداریم