یک تمرین طلایی!

گاهی پرسش­‌هایی مطرح می‌شود که پاسخ­‌های آن خیلی مشخص و از دیدگاه من تکراریست!
به همین جهت من تصمیم گرفتم بعضی  از این فاکتورها را ضبط کنم تا هر وقت پرسشی داشتید شما را به آن­ رجوع کنید.

رنجش از خودمان و دیگران سبب می‌­شود ما خودمان را دوست نداشته باشیم و وقتی ما خودمان را دوست نداریم درگیرخیلی از مسائل می­‌شویم و مکانیزم ناخودآگاه ما به سمتی می‌­رود که ما را منهدم کند، چون ما خودمان را دوست نداریم. ما هرکسی را که دوست نداشته باشیم، دوست داریم او را از بین ببریم  و دست کم به او کمک نمی­‌کنیم. برایتان پیش آمده است که مثلاً چرا من هدفم را پیگیری نمی­‌کنم؟ چرا ورزشم را نمی­‌کنم، چرا مواظب خوراکم نیستم، با این که این­‌ها را در برنامه­‌هایم نوشته‌­ام، ولی چرا آن‌ها را انجام نمی­‌دهم. یک دلیل آن رنجش و نتیجه این که به خاطر آن رنجش من از خودم بدم می‌­آید. یک کاری کردم احساس گناه می­‌کنم، اشتباهی کردم، توقعی از خودم داشتم، برآورده نشده است.

به همین جهت من می­‌خواهم یکی از تمرینات طلایی مکتب کمال را امروز برای شما شرح بدهم و به شما پیشنهاد کنم این تمرینات را جزو برنامه روزانه زندگی خودتان قراردهید. اگر این تمرین‌­ها را انجام دهید خودتان درک خواهید کرد که چقدر سریع به خواسته­‌هایتان می­‌رسید، زیرا ترمزهای درونتان آزاد می­‌شود.
برای دوست‌داشتن خود تمرینی به نام تمرین «تسبیح» داریم.
این ابزار بسیار ساده و قدیمی می­‌تواند به من و شما کمک کند که خودمان را برنامه­‌ریزی کنیم.
اگر ما خودمان را برنامه­‌ریزی نکنیم، دیگران برای ما برنامه‌ریزی می­‌کنند؛ صبح تا شب اخبار، اتفاقات، مردم، صحبت‌­ها، ناله‌­ها و غم و غصه‌­ها دایم ذهن ما را می‌­شویند و اشغال می‌­کنند.

اجازه ندهید هرچیزی وارد ذهنتان شود. برای این کار به شما پیشنهاد می­‌کنم روزی سه بار هر بامداد، هر نیمروز و هرشامگاه بگویید:
«من خودم را دوست دارم» با صدایی که به گوشتان برسد، احتیاجی نیست داد بزنید و یا در دلتان بگویید!
و این را قاطع و محکم تکرار کنید و تسبیح بیاندازید.
ممکن است به ذهنتان برسد که من خسته شدم ولی نه ادامه بدهید…
ممکن است ب­گویید: من خودم را دوست ندارم! من آدم خوبی نیستم! نمی‌­خواهد پاسخ دهید، فقط ادامه بدهید: من خودم را دوست دارم.
وقتی به آخر تسبیح رسیدید آن را کنار بگذارید. کف دست­‌هایتان را روب‌روی صورتتان بگیرید و بعد ببوسید و روی گونه­‌های خود بگذارید و بگویید:
«من خودم را دوست دارم».
کار سختی است، ولی خواهش می­‌کنم آن را انجام دهید.
وقتی این کار را انجام دادید دو باره تسبیح را بر می­‌دارید و شروع می­‌کنید این بار گفتن و تلقین: «من دوست داشتنی هستم»
همین طور که این جمله را می­‌گویید ممکن است این پیام در ناخودآگاهتان بیایید که: نه تو کجا دوست داشتنی هستی؟! فلانی به تو بی‌اعتنا کرد،  فلانی تو را تحویل نگرفت! بهت پول قرض ندادند، مسخره‌­ات کردند و…
هرچه از این پیام‌­ها به ذهنتان آمد اعتنا نکنید و فقط بگویید: «من دوست داشتنی هستم».

به طور حتم عده کمی از ما از بدو کودکی احساس خواستنی بودن، دوست داشتنی بودن و دوست داشتن خود را تجربه کرده­‌ایم. برعکس احساسی را که خیلی از ماتجربه کرده­‌ایم: توخنگی، نمی­‌فهمی، کوتوله، خپل، کچل، دست و پا جلفتی و… از این­ القاب خیلی به ما گفته­‌اند و اگر نگفتند نشانمان دادند!
«من خودم را دوست دارم، دوست داشتنی هستم» به مجرد این‌که ناخودآگاه شما با تمرین این را باور کرد، خواهید دید که از زمین و زمان برای شما مهر و توجه و احترام می‌­آید.

شما وجودتان گوهر ارزشمندی است و اول تو باید خودت، خودت را درک کنی و بپذیری و برای این‌که بتوانی خودت را بپذیری و دوست بداری و به نشانه دوست داشتن احترام بگذاری و تمرینات را انجام دهی.

همین الان به شما عرض می‌کنم که:
بیننده و شنونده محترم و خواننده این متن، شما انسان محترم، مهم و بسیار بسیار بسیار مفید و ارزشمند هستید.

دوستدارتان
محمود معظمی

پکیچ صوتی-تصویری سمینار بزرگ «حلقه‌ گم‌شده موفقیت»