«مه» قاعده‌ی زندگی است!

«مه» به آدم‌­ها احساسی را می­‌دهد که در زمان‌­های دیگر این احساس را تجربه نمی­‌کنند.
وقتی در «مه» قرار می­‌گیرم احساس می­‌کنم به روشنی دیده نمی­‌شوم و همین­‌طور دیگران و  چیزهای دیگر برای من روشن نیستند و همه چیز در وهم و هاله‌­ای از ابهام است و این مرا هوشیار و کنجکاو می­‌کند؛ گویی چیزهایی وجود دارند که کنارت هستند ولی وقتی آن‌­ها را نمی­بینی، قصد می‌کنی دنبالشان بگردی!
این موضوع واقعیتی را در من زنده می­‌کند برای دانستن، فهمیدن و تجربه کردن…

در واقع زندگی به طور کلی در «مه» قرار دارد.
این که خیلی نمی‌­توانیم آینده­ را پیش‌بینی کنیم!
این که نمی­‌دانیم طرف مقابل چه می­‌خواهد؟!
این‌که نمی‌دانیم فرزندمان آخر سر چه خواهد کرد؟!
یا این‌که نمی­‌دانیم انتهای یک فیلم چه می‌­شود؟!
و…
*** همین که نمی­‌دانیم «لطف زندگی» است.

هروقت فکر کنیم همه چیز را می­دانیم و همه چیز مشخص و در اختیار ماست، دیگر کنجکاو نخواهیم بود؛ در آن‌هنگام احتمالاً یا مرده­‌ایم و یا زندگیمان کم‌­رنگ شده است و خودمان خبر نداریم!

من پیشنهاد می­‌کنم خیلی اصرار نکنید از مه­‌های زندگی بیرون بیایید، زیرا «مه» قاعده زندگی است.
سؤال و کنجکاوی موجب می‌شود که دائماً ذهنمان درگیر شود. دنبال آرامش نباشیم!

به‌قول مولانا:
همه زندگی آن است که خاموش نمیرید!

در روزهایی که پیش‌رو داریم برای زندگی خود سؤالات اساسی و بزرگ مطرح کنیم، که تلاش برای رسیدن به پاسخ آن­‌ها از ما یک انسان قدرتمند، یک زندگی پرمعنا و یک اثر ماندگار بگذارد.

به قول یکی از بزرگان:
میل به آموختن از شک زاییده می‌­شود.
پس شک کن و بیاموز.

دوستدارتان
محمود معظمی

سمینار بزرگ و استثنایی «Take Off»